Θολωμένη ματιά στην ξαστεριά του προσώπου σου.
Χαλάει τούτο το γαλήνιο τοπίο.
Κάποτε υπήρχε μια ζωγραφιά από ζωή και ευτυχία.
Που είναι τώρα; Πέρασε η ώρα κι έφυγε άραγε; Γιατί την άφησες;
Θέλησες το σκοτάδι, πάντα το ήθελες.
Το χαμόγελο έσβησε και ούτε που ένιωσες τον πόνο της αποχώρησης του.
Μήτε το έψαξες.
Άνθρωπε, εσύ τα παράτησες, όχι η ζωή.
Αφέθηκες στη μοναξιά και το κενό σου δίνει αμφίβολα συναίσθηματα.
Η θάλασσα ξανά ήσυχη κάνει τη μελαγχολική παρουσία της μπρος στο βλέμμα μπερδεμένων ανθρώπων. Οι άνθρωποι την κοιτούν και ταξιδεύουν, κάθε φορά με ένα φάσμα συναισθημάτων. Αδυναμίες και δειλίες. Πόσο δύσκολο είναι να συμμορφωθεί στο περιβάλλον του ο άνθρωπος. Όλα του μοιάζουν δύσκολα και τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μα αυτό του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν βγάζεις άκρη τελικά. Ποτέ δε θα βγάλεις.
Μένω κολλημένη στην ελπίδα ότι κάποτε θα ζωγραφίσεις ξανά με πολύχρωμα πινέλα.
Να δημιουργήσεις ξανά μια όψη από ζωή και ευτυχία.
Χαλάει τούτο το γαλήνιο τοπίο.
Κάποτε υπήρχε μια ζωγραφιά από ζωή και ευτυχία.
Που είναι τώρα; Πέρασε η ώρα κι έφυγε άραγε; Γιατί την άφησες;
Θέλησες το σκοτάδι, πάντα το ήθελες.
Το χαμόγελο έσβησε και ούτε που ένιωσες τον πόνο της αποχώρησης του.
Μήτε το έψαξες.
Άνθρωπε, εσύ τα παράτησες, όχι η ζωή.
Αφέθηκες στη μοναξιά και το κενό σου δίνει αμφίβολα συναίσθηματα.
Η θάλασσα ξανά ήσυχη κάνει τη μελαγχολική παρουσία της μπρος στο βλέμμα μπερδεμένων ανθρώπων. Οι άνθρωποι την κοιτούν και ταξιδεύουν, κάθε φορά με ένα φάσμα συναισθημάτων. Αδυναμίες και δειλίες. Πόσο δύσκολο είναι να συμμορφωθεί στο περιβάλλον του ο άνθρωπος. Όλα του μοιάζουν δύσκολα και τραβά προς την αντίθετη κατεύθυνση. Μα αυτό του φαίνεται φυσιολογικό. Δεν βγάζεις άκρη τελικά. Ποτέ δε θα βγάλεις.
Μένω κολλημένη στην ελπίδα ότι κάποτε θα ζωγραφίσεις ξανά με πολύχρωμα πινέλα.
Να δημιουργήσεις ξανά μια όψη από ζωή και ευτυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου